Zandstorm in de Sossusvlei !

Mijn eerste - stormachtige - kennismaking jàren geleden met Namibië zal ik nooit vergeten. Hier het spannend relaas. Om 7h 's morgens verlaten we onze mooie kamergrote tenten van de Sossusvlei Lodge, die juist buiten het enorme Namib-Naukluft National Park in Namibië is gelegen. Gewoon een snel kopje koffie volstaat, en de uitgebreide ontbijtmand nemen we mee voor onderweg. Mijn gids Martin betaalt de conservation fee aan de gate, die juist open gaat. Ik heb echt geen idee wat te verwachten. Een natuurpark van liefst 50.000 km² ! Nee, geen tikfout hoor, het is het grootste beschermd natuurgebied van heel Afrika, en het derde grootste in de hele wereld. De eerste kilometers zijn niet echt spectaculair: zacht glooiende hellingen, zand, zand en nog 's zand. Enkele tientallen kilometers verder verschijnen geleidelijk de eerste echte duinen, die steeds groter en spectaculairder worden, tot boven de 300 m. De ochtendzon kleurt deze zandbergen geelachtig. Blijkbaar bestaat het zand hier deels uit mineralen, die de duinen 's morgens geel schilderen, en met de zon verkleuren naar oranje en bruin in de loop van de dag. We zijn ijverig aan het uitkijken naar een gemsbok, struisvogel of springbok. Tot plots uit het niets stevige windhozen met zandkolken ons in het quasi-duister storten. Ik schrik wel even, maar Martin stelt me gerust: don't worry, just a usual short sandstorm... We stoppen de auto langs de kant van de weg - we zien immers geen meter meer voor ons. Het fenomeen duurt gelukkig niet zo lang. Na tien minuutjes verschijnt de zon opnieuw. OK, off we go. Maar oh wee: pruttel, pruttel... Onze auto weigert nog te starten, niet verwonderlijk met al die zandkorrels in de motor. Geen nood, zegt Martin met zijn getraind overlevingsinstinct. Ik heb daarstraks nog andere mensen gezien, die zullen straks wel terug langs hier passeren. Het uur wachten verveelt niet. Mijn gids vertelt boeiende verhalen over het ontstaan en de evolutie van de duinen, de fauna en de flora, en de eigenlijke Sossusvlei, de vallei die eens per drie jaar vol water loopt, en dan langzaam weer opdroogt. In de verte zie ik een stofwolk opduiken: een grote pickup nadert. Mogen we mee terug naar de uitgang, vraagt Martin? OK, no problem, we kunnen er nog juist bij. Ik heb sindsdien één belangrijke les geleerd in Namibië. Wanneer ik een wagen op een verlaten gravelweg aan de kant zie staan, vertraag ik, en vraag even of alles in orde is. Want in dit immense park helpt de ene mens de andere indien nodig, gewoon kwestie van survival. Daar kunnen wij individualistische Westeuropeanen best nog wat van leren.